این توقیع یکسال قبل از درگذشت شیخ مفید (۳۳۶یا۳۳۸- ۴۱۳ ق) به دستخط مبارک آن حضرت برای وی صادر شد . این توقیع را شاگردان شیخ چنین نقل نموده اند:
از سوی بنده خدا که در راه خدا مرزبانی می کند به سوی کسی که به سوی حق الهام شده و راهنمای آن است:
به نام خداوند بخشنده و مهربان آغاز می کنم .

سلام بر تو ای بنده شایسته و ای یاری کننده حق که (مردم را) به کلمه راست و درست فرا می خوانی.
پس به درستی که ما خداوندی را سپاس می گذاریم که خدایی جز او نیست و خداوندگار ما و خداوندگار پدران پیشینیان ماست و از او درود بر سیّد و مولای ما پایان بخش پیامبران و بر خاندان پاکیزه او را می طلبیم.
و بعد، به درستی که ما مناجات تو را دانسته بودیم و خداوند تو را به وسیله ای که به تو از اولیای خود ارزانی کرده است، حفظ فرماید و تو را بدان سبب از حیله دشمنان خود حراست کند و الان تو را از منزلگاه خودمان که بخشی است در سر کوه در بیابانی که کسی به آن راهی نیست که این زمان نزدیکی است (بدانجا رفته ایم ) از سرزمینی پر درخت و خرم که این مکان ما را از فرود آمدن مردمان بی ایمان نگاه می دارد و به زودی از آن سر کوه به سوی زمینی مسطّح خارج خواهیم شد بدون دوری از روزگار و طول کشیدنی از زمان.
به تو خبری از جانب ما – که از احوال تازه ماست – می رسد. پس به واسطه آن می شناسی آن چه را بدان برای تقرب به سوی ما به اعمال اعتمادی کنی و خداوند توفیق دهنده تو است در این کار به رحمت خود. پس (آن) مقدور و شونده است.
خداوند تو را به چشمی که در خواب نمی رود، حراست کند. این که فتنه ای روی می آورد که موجب هلاکت نفوسی می شود که باطل را به خاطر جلب اهل باطل صید کرده و یا آن را کاشته اند که به خاطر آن هلاکت، مومنان شادان و مجرمان محزون می شوند. و نشانه ی حرکت ما از این راه تنگ حادثه ای که در مکّه از سوی منافق پلید و پست داشته ای رخ می دهد که خون های حرام را حلال می شمرد و اهل ایمان به خاطر حیله های او غمگین می شوند. ولی او از این خروج و عدوان به مقصود خود نمی رسد زیرا در پس حفظ ایشان هستیم به دعایی که از پادشاه زمین و آسمان پوشیده نخواهد بود.
پس باید دل های دوستداران ما به دعای ما مطمئن شود و به کفایت خداوند مطمئن باشند اگر چه بلاهای سخت به واسطه دشمنان ایشان را بترساند. و عاقبت کار ایشان به واسطه صنع نیکو الاهی پسندیده خواهد بود ما دامی که از آنچه از گناهان نهی شده اند، دوری جویند.
و ما به سوی تو ای دوستدار با خلوص که در راه ما با ظالمان – که خداوند به نصرتی که پیشینیان را موید داشته تایید کند – مجاهده می کنی، عهد می کنیم: هر کس از برادران دینی تو از خداوندگار خود پروا پیشه کند و از عهده آنچه از حقوق واجب برای مستحقّان است برآید، از فتنه ای که همراه باطل است و از محنت های تاریک او که موجب ضلالت است، در امان خواهد بود. و هر کس از ایشان بدان چه خدا بدو ارزانی داشته، بخل ورزد بر آنچه خدا امر به صله آن کرده است، به بخل خود در دنیا و آخرت زیانکار خواهد بود. اگر چنان چه شیعیان ما – که خداوند ایشان را به طاعت خود توفیق دهد – یک دل در وفای به عهدی که بر ایشان نوشته شده، بودند هر آینه ملاقات ایشان با ما به تاخیر نمی افتاد و سعادت مشاهده ما با کمال و صدق به ما به تاخیر نمی افتاد. پس ما را از ایشان پنهان نمی دارد مگر آنچه از ایشان به ما می رسد که از ایشان ناخوش داریم و از ایشان نمی پسندیم و از خداوند یاری می جوییم و او ما را بس است و بهترین وکیل برای ماست و درود او بر سیّد ما که بشارت دهنده و ترساننده است یعنی محمّد و خاندن پاکش و خداوند بر ایشان سلام فرستد. و این را در ابتدای ماه شوال از سال ۴۱۲ نوشت.
صورت خط شریف که به دست مبارک در آن مکتوب رقم زد که بر صاحب آن دست درود باد (چنین است):
این نوشته ما به سوی توست ای دوستدار الهام شده به حق بلند مرتبه که این املا و بیان ماست و خط امین ما! پس آن را از همه کس مخفی بدار و در هم پیچ و برای آن نسخه ای قرار ده که افراد مطمئن از امانتداری از دوستداران ما هستی آن ها را از آن آگاه کنی و خداوند ایشان را به برکت ما مشمول دارد ان شاء الله و حمد و ستایش از آن خداست و درود بر سیّد ما محمد و خاندان پاکش باد. (۱)

——————————————————-
۱) الاحتجاج ۲ : ۴۹۸ و بحارالأنوار ۵۳ : ۱۷۶