حق امام ‏عليه السلام پس از خدا و رسول از همه حقوق بر تمامي اهل عالم مهم‏تر است، نظر به مراتبي که خداي تعالي به او اختصاص داده، و او را از ساير خلايق برگزيده است، و او واسطه رسيدن هرگونه فيض به آفريدگان مي‏ باشد، و نيز به اين مطلب راهنمايي مي‏کند آنچه در حق قرابت و خويشاوندي پيغمبر صلي الله عليه و آله از خويشاوندي نَسَبي مهم‏تر و عظيم‏تر مي‏ باشد. و از امامان‏عليه السلام روايت آمده که: هر حقي که براي خداي تعالي هست از آنِ ما مي‏ باشد.[۱]

و نيز حاصل روايتي چنين است که: قدر و منزلت مؤمن نزد امام ‏عليه السلام به حسب منزلت امام نزد اوست. و شواهد این سخن بسيار است و بر اهل بصيرت پوشيده نيست، و می دانیم رعايت حق خداي تعالي با رعايت حقّ آن حضرت‏ عليه السلام حاصل مي ‏گردد، پس رعايت حق آن جناب مايه نزديک شدن و تقرُّب يافتن به خداي تعالي است، و سبک شمردن حق آن بزگوار مايه دوري از خداوند و مبغوض شدن نزد او مي‏ باشد، چنان‏که مولايمان حضرت سجّاد عليه السلام در دعاي ابوحمزه ثمالي مي‏گويد: «أَوْ لَعَلَّکَ رَأيتَنِي مُسْتَخِفّاً بِحَقِّکَ فَأقْصَيْتَني؛»؛ يا شايد مرا ديده ‏اي که حق تو را سبک مي ‏شمارم که مرا دور ساخته‏اي! …[۲]

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ ج ۲)
—————————————————————————————————-
[۱] الکافي، ۵۳۷:۱.
[۲] اقبال، ۷۱.