موضوع منجى دادگرى كه در سايه ى حكوكتش جهان آرامش گيرد به قدر روشن بوده است كه هم در آيين مسيحيت و هم در آيين اسلام خواه سنی ها و خواه شيبعيان در طول تاريخ افرادى ادعاى مهدويت كرده اند و اين ادعاها نشانگر واقعيت داشتن اين منجى است. زيرا دروغ پردازى عموما در سايه ى وجود اصلى براى افرادى آن دروغ است. وجود اسكناس ها تقلبى در تمام جهان گرايش از وجود اصل اصلى مى دهد . لذا وجود مدعيان موعوديت در ميان دو ملت مسيحى و مسلمان نشانگر واقعيت اين منجى در اين دو آيين آسمانى است . مقبول واقع شدن ادعاى آنان ميان جمعى از پيروان اين دو آيين نيز گواه دوم بر حقانيت اصل منجى براى اصلاح جهان است و معلوم مى شود اين ادعا هم در نزد وجدان و خرد مردمان گواه دارد و هم نزد كتاب هاى آسمانى و سخنان پيشوايان آنان گواه روشن دارد.
شیعیان
l- ابو محمّد عبيد اللَّه المهدى باللَّه فاطمى: در سال ۲۸۰ مردى يمنى به نام ابو عبد اللَّه حسين بن احمد معروف به شيعى – كه به فرقه ى اسماعيليّه گرايش داشت – از يمن به شمال آفريقا رهسپار شد و به تبليغ كيش اسماعيلى پرداخت و مردم آن جا را به نزديك بودن ظهور مهدى اسلام بشارت داد. اين بشارت روح تازهاى در مردم آن سامان دميد. او با يارى مردم توانست امراى سنّى مذهب “اَغلبيّه” را شكست دهد و سرزمين هايى را در شمال آفريقا تصرّف كند. در همين اوان، مردى به نام “عُبيد اللَّه” از اسماعيليان – كه خود را از سلاله ى حضرت فاطمه عليها السلام می خواند – به دعوت ابو عبد اللَّه حسين بن احمد از شام به سوى آفريقا رفت. در آغاز به دست دشمنان اسير و زندانى شد؛ امّا ابو عبد اللَّه وى را نجات داد و زمام قدرت را بدو سپرد و در روز جمعه اى از ماه ربيع الاول سال ۲۹۷ براى او با لقب “المهدى باللَّه” و “امير المؤمنين” خطبه خواند.
كار عُبيد اللَّه (۲۹۷ – ۳۲۲) بالا گرفت و بر بسيارى از سرزمين هاى شمال آفريقا چيره شد. در شمال تونس، شهرى به نام “مهديّه”(۱) بنا كرد و حكومت فاطميين را پايه گذارى كرد كه تا اواسط قرن ششم هجرى، بر مصر و شام و فلسطين و حجاز و اندكى زمانى بر بغداد حكومت داشت. ساختمان شهر “قاهره” و دانشگاه اسلامى “الأزهر” يادگار دولت فاطميان است.[۱]
شهرى در شمال تونس، بر كنار مديترانه كه در زمان عبيد اللَّه مهدى، پايه گذار سلسله ى فاطميين ، ساخته شد. اين شهر بنابر سرشمارى ۱۹۸۰ ميلادى هم اكنون ۰۰۰,۲۵۰ جمعيّت دارد.
۲ – سيّد على محمّد باب شيرازى: در سال ۱۲۶۰ ق، طلبهاى به نام ميرزا على محمّد در شيراز خود را باب امام زمان عليه السلام ناميد و مدّعى نمايندگى خاص از سوى آن حضرت شد. اين ادّعا هياهويى به پا كرد و در پى خوردن يك سيلى در مسجد وكيل شيراز، بر آنها كه او را باب امام معرّفى كنند، لعنت و نفرين فرستاد.[۲] ولى منوچهر خان گرجى – ارمنى زادهى دربار قاجار و فرمانرواى اصفهان – به ميرزا على محمّد وعده داد كه: اگر بر دعوى خود پايدار بماند، چهل ميليون فرانك دارايى خويش را به او خواهد بخشيد و محمّد شاه قاجار و ديگر شاهان جهان را به آيين او خواهد خواند و خواهر شاه را نيز براى او خواستگارى خواهد كرد و تمام رهبران مذهبى و آثارشان را از بين خواهد برد و اگر محمّد شاه نپذيرد، لشكركشى خواهد كرد و با دولت ايران خواهد جنگيد.[۳] اين حيله لحن عبارات ميرزا على محمّد را پرخاشگرانه كرد. لذا به پيروان دستور داد سلاح جنگى بخرند و مخالفان را بكُشند و يك نفر از ايشان را باقى نگذارند.[۴]
باب شيرازى به همين ادّعا بسنده نكرد و اعلام كرد: قائم موعودى كه در انتظارش بوديد، ظاهر شده است؛ هر كس از اين پس چشم به راه آمدن حضرت مهدى باشد نادان است!![۵] اين ادعا ولوله ى تازهاى راه انداخت. گروهى باور كردند و برخى از او برگشتند. در اين هنگامه، حكومت ايران او را به تبريز فرا خواند و چون اختلال فكر و پريشانى حواسّ او را ديدند، با چند ضربه ى چوب و فَلَك وى را تأديب كردند. هنوز به شمارهى دوازدهم نرسيده بود كه ميرزا على محمّد از كرده ى خود پشيمان شد و توبه و انابه نمود و التزام كتبى سپرد كه ديگر اين سخن ها را نگويد.[۶] بازيگران سياست روسيه زمينه ى كشتن باب را فراهم آوردند تا سرانجام دولت ايران در سال ۱۲۶۶ ق. فرمان اعدام او را صادر كرد و كسى كه مدّعى بود جهان را خواهد گرفت و عدالت را خواهد گسترد، در نهايت خوارى و زبونى، آماج گلوله شد و مُرد!![۷]
۳ – غلام احمد قاديانى: ميرزا غلام احمد قاديانى (۱۸۳۵ – ۱۹۰۸ م) مؤسّس فرقهى احمديّه يا قاديانى(دكتر محمّد معين، فرهنگ فارسى، ج ۶، ص ۱۲۶۶)، در “قاديان” از نواحى “پنجاب” پاكستان متولّد شد. پدرش “ميرزا غلام مرتضى” و برادر بزرگش “غلام قادر” از ارادتمندان دولت بريتانيا بودند و هنگام قيام مردم هند در سال ۱۸۵۷ ميلادى در برابر بريتانيا، هر يك، افرادى را به كمك سپاه بريتانيا فرستادند و خود نيز در آن سپاه خدمت كردند. غلام احمد مدّتها نزد استادان درس خواند و چندين سال نيز در استخدام ادارات بريتانيايى هند به سر برد. او در فاصلهى سالهاى ۱۸۸۰ – ۱۸۸۴ ميلادى كتابى در چهار بخش، به نام براهين احمديّه در هند انتشار داد كه در اثبات پيغمبر اسلام بود. در اين كتاب ادّعا می كرد كه از جانب خدا مأموريّت دارد حقّانيّت اسلام را به همگان ثابت كند و وعده می داد كه در اين كتاب سيصد برهان در اثبات اسلام عرضه خواهد كرد؛ ولى تنها نكته ى تازه ى اين كتاب دعوت به اطاعت از حكومت انگليس و اعلان حرمت جهاد با اين امپراتورى بود![۸] او در اين كتاب، خود را مجدّد اسلام در قرن ۱۴ هجرى خواند؛ امّا چند سال بعد خود را “مسيح معهود” و “مهدى موعود” ناميد و سرانجام در سال ۱۸۸۹ ميلادى مقام خود را به نبوّت ترقّى داد![۹] غلام احمد پس از مريضى طولانى (ابتلا به مرض قند و هيسترى) به مرض اسهال وبايى از پاى درآمد. آثار او عبارت اند از: “ترياق القلوب”، “براهين احمديّه”[۱۰]، “المسيح الموعود و المهديّ الموعود”، “مواهب الرحمان”، “حمامة البُشرى إلى أهل مكّة و صلحاء أمّ القُرى”.[۳۴ ]جانشين او “حكيم نور الدّين” بود و پس از او، گروهى پيرو “بشير الدّين محمود” و گروهى پيرو “مولوى محمّد على” شدند. امروزه نيز پيروان ايشان در هند و پاكستان و برخى كشورهاى ديگر هستند و جماعت “احمديّه” يا “قاديانى” ناميده می شوند.[۱۱] احمديّه مرجعى به نام “انجمن احمديّه” دارند كه مركز آن لاهور و رئيس آن مكلّف به رسيدگى به امور دينى و ارشاد پيروان است.[۱۲]
اينان از جمله كسانى بودند كه در زير لواى تشيّع به دروغ ادّعاى مهدويّت كردند ولى كوچك ترين اثر اصلاحى در هيچ نقطه ى جهان پديد نياوردند و خود طعمه ى مرگ شدند و بيهودگى ادّعا ايشان بر همگان آشكار شد.
بيهوده گويى اين مدّعيان در طول تاريخ، خود گواهى زنده بر اصالت مهدويّت است. زيرا زمانى شبهه پيدا می شود كه اصل و اصالتى براى آن مدّعا وجود داشته باشد. حق جلوه دادن باطل در همه جا جارى است. هم طلاى واقعى هست و هم مطلّا؛ هم مهدى هست و هم مُتَمهدى؛ هم خدا هست و هم خدايان ساختگى. لذا هر آيينى كه به صورت حق جلوه نمود، و هر مذهبى كه خود را آراست و حق جلوه داد، حق نيست. به فرمايش حضرت اميرعليه السلام در نهج البلاغة شُبهه را شُبهه می گويند زيرا شبيه حق است.[۱۳] هر مدّعى بايد از بوته ى آزمايش سربلند بيرون آيد و خردمندان اصول و اركان مدّعاى وى را بپذيرند.
تمام انبيا در معرّفى آن موعود آخر الزّمان گفته اند: او عدالت همه گير را به ارمغان می آورد. در بشارت اِشَعْياى نبى ديديم كه فرموده بود:
«و كمربند كمرش عدالت خواهد بود، و كمربند ميانش امانت. و گرگ با بره سكونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابيد و گوساله و شير و پروارى با هم، و طفل كوچك آنها را خواهد راند. و گاو با خرس خواهد چَريد و بچه هاى آنها با هم خواهند خوابيد و شير مثل گاو، كاه خواهد خورد. و طفل شيرخواره بر سوراخ مار بازى خواهد كرد و طفلِ از شير باز داشته شده دست خود را بر خانه ى افعى خواهد گذاشت.»[۱۴]
و در بشارت سليمان پيامبر خوانديم كه: «در زمان او صالحان خواهند شكفت و وفور سلامتى خواهد بود؛ مادامى كه ماه نيست نگردد. و او حكمرانى خواهد كرد از دريا تا دريا و از نهر تا اقصاى جهان. به حضور وى، صحرانشينان گردن خواهند نهاد و دشمنان او خاك را خواهند ليسيد … جميع سلاطين او را تعظيم خواهند كرد و جميع امّتها او را بندگى خواهند نمود. زيرا چون مسكين استغاثه كند، او را رهايى خواهد داد و فقيرى را كه رهاننده اى ندارد. بر مسكين و فقير كَرَم خواهد فرمود و جان هاى مساكين را نجات خواهد بخشيد. جان هاى ايشان را از ظلم و ستم فِدْيه خواهد داد و خون ايشان در نظر وى گران بها خواهد بود … فراوانى غلّه در زمين بر قلّه ى كوه ها خواهد بود.»[۱۵]
و پيامبر بزرگ اسلام صلى الله عليه وآله وسلم فرمودند: «شما را به مهدى بشارت می دهم … او زمين را از عدل و داد آكنده می كند؛ همچنان كه از ستم و بيداد پر شده باشد. ساكنان آسمان و مردم روى زمين، همه و همه از او خشنود می شوند.»[۱۶]
اين مدّعيان نه تنها نتوانستند عدالت موعود و بهشت زمينى معهود را به ارمغان آورند، بلكه خود نيز زير يوغ همان نظام هاى اجتماعى فساد – كه مدّعى اصلاحش بودند – مُردند و تنها ادّعايى ناكارآمد و سخنى تهىِ از واقعيّت و وعدهاى بى محتوا از آنان در صفحات تاريخ باقى ماند؛ ادّعايى كه در محكمه ى وجدان و دادگاه عدل و انصاف محكوم است؛ چه بسيار خون ها كه به ناحق ريختند و چه بسيار آبروها كه بر باد دادند! و هنوز چشم پر التهاب منتظران عدالت بر راه دوخته است.
حضرت باقرعليه السلام در حضور “هِشام بن عبد الملِك”، خليفه ى بنى مروان حاضر شدند. ۳) هشام بن عبد الملِك (ف . ۱۲۵) پس از برادرش يزيد بن عبدالملِك، در سال ۱۰۵ / ۷۲۴ م. به خلافت نشست. حضرت باقر – عليه السلام – به تحريك او در مدينه مسموم شدند.
وى سرزنش آن حضرت را از حد گذراند و به درباريان خود دستور داد كه آنها نيز حضرتش را نكوهش كنند و آنان هم صدا با هشام، به سرزنش آن حضرت زبان گشودند. امام عليه السلام برخاست و در پاسخ به نكوهش كنندگان فرمود: «هان … اى مردم! كجا می رويد ؟! شما را كجا می برند ؟! خداوند در آغاز، راه را به دست ما به شما نمود و آخرِ شما نيز به دست ما به انجام می رسد . اگر شما دولت زودگذر داريد، دولت پايدار از آنِ ماست . پس از دولت ما دولتى نيست؛ زيرا فرجام از آنِ ماست و خداى متعال می فرمايد: «وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ: آينده از آنِ پرهيزگاران است»(سوره قَصص (۲۸): ۸۴).»[۱۷]
——————————————————————
۱ – دكتر فرهاد دفترى، تاريخ و عقايد اسماعيلّه، مترجم: دكتر فريدون بدرهاى، صص ۱۵۷ – ۱۸۲ و حسين تاجرى، انتظار بذر انقلاب، صص ۱۶۹ – ۱۷۰.
۲ – اشراق خاورى، مطالع الأنوار فارسى، محفل بهاييان ايران، چاپ اول، ج ۱، صص ۱۳۷ – ۱۴۱.
۳ – شوقى افندى، قرن بديع، ج ۱، ص ۱۱۴.
۴ – ميرزا على محمّد باب شيرازى، تفسير سورهى يوسف، سورة الجهاد و سورة القتال.
۵ – ميرزا على محمّد باب، قسمتى از الواح، چاپ تهران، صص ۱۲ و ۱۷.
۶ – ميرزا ابوالفضل گلپايگانى، كشف الغطاء، چاپ محفل بهاييان عشق آباد روسيه، صص ۲۰۴ – ۲۰۵.
۷ – حسين تاجرى، انتظار بذر انقلاب، صص ۱۷۳ – ۱۸۲.
۸ – غلام احمد قاديانى، ترياق القلوب، ص ۱۵.
۹ – غلام احمد قاديانى، ترياق القلوب، باب دوم، فصلهاى ۱ و ۲ و ۳.
۱۰ – حسين تاجرى، انتظار بذر انقلاب، صص ۱۸۲ – ۱۸۵.
۱۱ – دكتر محمّد معين، فرهنگ فارسى، ج ۶، ص ۱۲۶۶.
۱۲ – حسين تاجرى، انتظار بذر انقلاب، صص ۱۷۳ – ۱۸۲.
۱۳ – دكتر محمّد معين، فرهنگ فارسى، ج ۵، صص ۱۰۴ – ۱۰۵.
۱۴ – تورات، كتاب مزامير داوود؛ مزمور هفتاد و دوم؛ مزمور سليمان، آيات ۷ – ۱۶.
۱۵ – تورات، كتاب اِشَعْياى نبى، باب يازدهم، آيات ۵ – ۹.
۱۶ – سليمان بن ابراهيم خواجه كلان قندوزى، ينابيع المودّة، ص ۴۳۳: و عن حُذيفَة بن اليمان قال: قال رسولُ اللَّهِ صلّى اللَّهُ عليه [و آله] و سلّم: «اَلْمَهْدِيُّ رَجُلٌ مِنْ وُلْدي … يَمْلَأُ الْأرْضَ عَدْلاً كَما مُلِئَتْ جَوْراً، يَرْضى بِخِلافَتِهِ أهْلُ السَّماءِ وَ أهْلُ الْأرْضِ وَ الطَّيْرُ فِي الْجَوِّ… »
۱۷ – محمّد بن يعقوب كلينى، الكافي، ج ۱، ص ۴۷۱، به نقل از او: كامل سليمان، روزگار رهايى (ترجمه ى يوم الخلاص)، مترجم: على اكبر مهدىپور، ج ۲، ص ۵۹۵: «أيُّهَا النّاسُ! أيْنَ تَذْهَبُونَ وَ أيْنَ يُرادُ بِكُمْ ؟! بِنا هَدَى اللَّهُ أوَّلَكُمْ وَ بِنا يَخْتِمُ آخِرَكُمْ فَإنْ يَكُنْ لَكُمْ مُلْكٌ مُعَجَّلٌ فَإنَّ لَنا مُلْكاً مُؤَجَّلاً وَ لَيْسَ بَعْدَ مُلْكِنا مُلْكٌ لِأنَّا أهْلُ الْعاقِبَةِ. وَ يَقُولُ اللَّهُ – عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ».»
آخرین دیدگاه‌ها